Najważniejsze potrawy​

CZERNINA

Zupa z krwi kaczki, inaczej znana jako czarna polewka. Przygotowuje się ją z krwi hodowanych kaczek lub gęsi, z dodatkiem suszonych grzybów i owoców, warzyw oraz podrobów. Zwykle jest podawana z kluskami ziemniaczanymi albo lanymi. Na Kaszubach często serwowano czerninę przy okazji wesel lub innych większych uroczystości. Zwyczajowo podanie tej zupy przez gospodarzy domu potencjalnym kandydatom starającym się o rękę ich córki oznaczało brak aprobaty z ich strony.

DZIADÓWKA

Bardzo popularna zupa na bazie maślanki, z dużą ilością boczku. Do jej przygotowania dodatkowo wykorzystuje się również ziemniaki, cebule i mąkę żytnią. Dziadówka jest bardzo sycąca, a jej przygotowanie proste i niewymagające dużo czasu. Dawniej spożywano ją przede wszystkim w okresie przednówka (czas pomiędzy końcem zimy a początkiem wiosny, związany z kończeniem się zapasów z poprzedniego roku). Obecnie często podaje się ją zwłaszcza w okresie jesienno-zimowym.

Ferkase

Danie w formie potrawki z gotowanego mięsa kury, z ryżem i specjalnym białym sosem. Dodatkowo zawiera agrest lub rodzynki, a czasami serwuje się je też z groszkiem i marchewką. Wcześniej podawano tę potrawę na niedzielnym kaszubskim obiedzie jako drugie danie. Obecnie ferkase jest daniem na specjalne okazje i nie powinno go zabraknąć na żadnej uroczystości.

Kaszubskie truskawki (kaszëbskô malëna)

Specjalny rodzaj truskawek uprawiany na Kaszubach. Cieszą się one europejską sławą, a charakteryzują się tym, że są wyjątkowo słodkie, aromatyczne, jędrne i soczyste. Posiadają ciemnoczerwony kolor i błyszczącą skórkę, co zawdzięczają mikroklimatowi  charakteryzującym się występowaniem chłodnych nocy i upalnych dni. Tradycja uprawy truskawek na Kaszubach sięga już kilkuset lat. Najważniejszymi świętami dotyczącymi truskawek jest czerwcowy Festiwal Truskawek Kaszubskich w Chmielnie oraz lipcowe Truskawkobranie na Złotej Górze w Brodnicy Górnej.

Obona

To tzw. okrasa, nazywana również „tatarem z gęsi”. Przygotowuje się ją z surowego mięsa gęsi zmielonego razem ze skórą, które przyprawia się ziołami i czosnkiem, a na koniec ubija ściśle w naczyniu. Obonę podaje się zwykle otoczoną pokrojoną w kostkę cebulą. Dawniej okrasę zalewano smalcem z gęsich jelit w celu konserwacji. Na Kaszubach również dość często dodaje się tłuszcz gęsi do zup, kapusty czy ziemniaków. W lutym 2006 roku obona została wpisana na listę produktów tradycyjnych.

Ruchanki

Płaskie owalne placuszki smażone na gorącym tłuszczu. Tradycyjnie przygotowywało się je z resztek ciasta chlebowego, przez co miały lekko kwaśny smak. Obecnie częściej robi się je z ciasta drożdżowego, co sprawia, że są bardziej słodkie. Nazwa ruchanki związana jest z tym, w jaki sposób się je przygotowuje: określenie „wyruchane” w języku kaszubskim znaczy „wyrośnięte, dobrze wyrobione”. Te regionalne racuszki zaczęto smażyć za czasów wojny i nadal kultywuje się tę tradycję. Ruchanki zwykle spożywa się posypane cukrem lub cukrem pudrem i popija kawą zbożową.

Szmurowany pomuchel

Dorsz przygotowywany razem z plastrami boczku lub słoniny, a następnie zapiekany ze smalcem. Szmurowany pomuchel stanowi bardzo charakterystyczne danie kuchni kaszubskiej.

Śledź po kaszubsku

Śledź podawany z cebulą, natką pietruszki i sosem pomidorowym. Przepis na tę potrawę istnieje od ponad stu lat i jest bardzo zakorzeniony w tradycyjnej kuchni. Śledź po kaszubsku znany w całej Polsce został umieszczony na liście regionalnych i tradycyjnych produktów przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

Zupa brukwiowa

Zupa przyrządzana z pokrojonej w kostki żółtej brukwi („żôłtich wrëków”), która nadaje jej słodkawego smaku. Gotuje się ją na mięsie, które zwykle spożywa się osobno, widelcem. Najczęściej jest to gęsina, choć zdarza się, że wykorzystuje się w tym celu również wieprzowinę. Do zupy tej dodaje się też ziemniaki, a przyprawia się ją majerankiem. Ma ona dość gęsta konsystencję i jest bardzo sycąca. Zupa brukwiowa to prosta, jednogarnkowa potrawa, którą przygotowuje się na jesieni, ze względu na zbiory brukwi odbywające się w tym czasie.

ZYLC

Galaretka z nóżek wieprzowych (czasem wykorzystuje się również głowę) z drobno posiekanym mięsem. Danie to często podaje się na początek posiłku. Tradycyjny zylc jest bardzo podobny do spotykanej w wielu innych regionach Polski galaretki z nóżek wieprzowych, przygotowuje się go jednak z dodatkiem octu. Galaretka zwykle stygnie w dużych formach i przed podaniem kroi się ją w kwadraty. Ciekawą odmianą zylcu jest galaretka ze śledzi, która charakteryzuje się bardzo specyficznym smakiem.