Słowińcy (kasz. Słowińcë), inaczej nazywani Kaszubami Nadłebskimi, to historyczna grupa etnograficzna, stanowiąca odłam ludności kaszubskiej. Do lat po II wojnie światowej mieszkali na obszarze znajdującym się nad jeziorami Gardno oraz Łebsko. Słowińcy w większości byli wyznania luterańskiego i w stosunku do samych siebie używali określenia Kaszubi. Pochodzenie terminu „Słowińcy” jest trudne do ustalenia, choć najczęściej wskazuje się na jego niemieckie korzenie. Nazwa ta została wykorzystana do określenia tej grupy przez rosyjskiego etnografa Aleksandra Hilferdinga, który najprawdopodobniej zapożyczył ją od Karla Gottloba von Antona. Niektórzy z badaczy uważają jednak, że termin ten jest znacznie starszy niż XVIII wiek.

Stopniowa germanizacja Słowińców trwała już od XVIII wieku. Po 1945 roku zaczęli być oni szykanowani i wysiedlani, ponieważ zamieszkiwali wcześniej ziemie niemieckie i używali języka niemieckiego, więc traktowano ich jak Niemców. Znaczna liczba Słowińców została zmuszona do emigracji na teren Niemiec, a wiele z nich trafiło do obozu przesiedleńczego w Hamburgu, w którego okolicach następnie się osiedlili. Nie wszyscy jednak zostali wysiedleni ze wsi Kluki, w której uchowało się około 100 osób. Większość z tych Słowińców wyemigrowała jednak również do Niemiec w latach 60-70. XX wieku i w 1974 roku pozostało tam już tylko pięć osób. Głównym powodem ich emigracji z Kluk był bezustanny konflikt z grupą przesiedleńców, którzy systematycznie szykanowali Słowińców, dopuszczając się rozbojów i kradzieży.

Obecnie zdecydowana większość Słowińców i ich potomków czuje się Niemcami. Tylko osoby pochodzące z małżeństw mieszanych utożsamiają się z polskością i uznają określenie Słowińcy. Znaczna liczba byłych mieszkańców Kluk odwiedza tę wieś, gdzie spotyka się na corocznych zjazdach. Dziedzictwo materialne, które pozostawili po sobie Słowińcy (architektura ludowa, wyposażenie wnętrz, okazy sztuki ludowej itd.) zgromadzono w skansenie Muzeum Wsi Słowińskiej w Klukach.