Język słowiński (w zależności od klasyfikacji, nazywany również etnolektem słowińskim lub gwarą słowińską) zwykle uznaje się za dialekt lub gwarę języka kaszubskiego. Pierwszym badaczem, który uznał ten etnolekt za odrębny język był Friedrich Lorentz. Język słowiński należy do pomorskiej grupy języków lechickich i posługiwali się nim Słowińcy. Gwara ta powstała na Pomorzu Zachodnim na obszarze między Odrą a Parsętą, jednak z biegiem czasu jej zasięg znacznie się zmniejszał.

W czasach, kiedy teren zamieszkiwany przez Słowińców znajdował się pod władzą Prus, a następnie Niemiec, ulegał on silnej germanizacji. Takie procesy, jak upowszechnienie się oświaty w języku niemieckim czy stopniowe zaprzestanie prowadzenia nabożeństw w języku słowińskim, doprowadziły w końcu do jego zaniku na początku XX wieku. W 1926 roku już tylko kilkoro rybaków z Kluk było w stanie zrozumieć ten etnolekt. W tej wsi języka słowińskiego używano zdecydowanie najdłużej. Było to spowodowane najprawdopodobniej trudnodostępnym położeniem Kluk, otoczonych podmokłymi i bagnistymi terenami, które rzadko kto odwiedzał. Najdłużej (do lat 70.) przetrwało słowińskie słownictwo nawiązujące do działalności rybackiej i rolniczej oraz fragmenty modlitw i pieśni ludowych. Do dziś można spotkać się również z miejscowymi słowińskimi nazwami i nazwiskami. W Klukach obecnie znajduje się skansen Muzeum Wsi Słowińskiej.