Haft kaszubski czerpie inspiracje z przyrody i charakteryzuje się dominacją motywów roślinnych. Często można spotkać wzory kwiatowe, takie jak bratki, chabry, dzwonki, koniczynki, margaretki, niezapominajki, słoneczniki, goździki, lilie i róże. Występują również motywy zaczerpnięte z obcych środowisk, jak np. owoc granatu, palmeta, tulipan czy akant. Często w kompozycjach haftu kaszubskiego można znaleźć motyw „drzewa życia”, którego gałęzie nie mogą się krzyżować, nakładać ani przeplatać, ponieważ życie człowieka powinno być proste i przejrzyste. Kolorystyka haftu kaszubskiego rozwijała się w stronę coraz żywszych barw, by ostatecznie doprowadzić do wyodrębnienia siedmiu podstawowych kolorów. Wzornictwo występujące w hafciarstwie wykorzystuje się również w innych dziedzinach sztuki ludowej Kaszub. Od XIX wieku zaczęły powstawać różne szkoły haftu kaszubskiego upowszechniające i propagujące to rzemiosło. Najważniejszym momentem dla podtrzymania tradycji tego rękodzieła było jednak założenie przez Teodorę i Izydora Gulgowskich w 1906 roku skansenu we Wdzydzach Kiszewskich oraz zorganizowany wówczas kurs hafciarski. Ważną rolę w rekonstrukcji i przywróceniu świetności dawnemu haftowi kaszubskiemu odegrały też Franciszka Majkowska, która prowadziła kursy hafciarskie (przed i po II wojnie światowej) oraz Zofia i Jadwiga Ptach, związane z ośrodkiem żukowskim. Obecnie hafciarstwo jest jednym z kluczowych elementów kaszubskiej kultury.