Wdzydzki Park Krajobrazowy został utworzony w 1983 roku. Znajduje się on w północno-zachodniej części Borów Tucholskich, w powiecie kościerskim. Powierzchnia parku wynosi 17 800 ha, w tym 64% terenu zajmują lasy i zadrzewienia. W obręb Wdzydzkiego Parku Krajobrazowego wchodzą w większości tereny równiny sandrowej (ukształtowanej w postaci rozległego stożka napływowego przez wody roztopowe czwartorzędowego lądolodu).

Prawie cały obszar Wdzydzkiego Parku Krajobrazowego leży w dorzeczu rzeki Wdy. W obręb parku wchodzi 53 większych jezior (o powierzchni powyżej hektara) oraz ok. 100 mniejszych zbiorników wodnych, zwanych oczkami. Dominujące znaczenie ma jednak jezioro Wdzydze, zwane „Kaszubskim Morzem”. Zajmuje ono 76% całkowitej powierzchni wodnej parku, a jego łączna powierzchnia wynosi 1 455 ha. Najgłębsze miejsce jeziora Wdzydze osiąga 72 m, co stawia je pod tym względem na 6 pozycji w Polsce. Dodatkowo, zbiornik ten charakteryzuje się ciekawą geometrią – kształtem przypomina krzyż. Pod względem swoich rozmiarów oraz formy jezioro Wdzydze stanowi ewenement na Niżu Polskim.

Większość gleb na terenie Wdzydzkiego Parku Krajobrazowego jest nadmiernie przepuszczalna, co sprawia, że dla wielu gatunków roślin są one okresowo za suche. Gleby te nie nadają się również do celów rolniczych, a grunty orne zwykle umiejscowione są wśród lasów, nie tworząc zwartych kompleksów. Takie czynniki jak ukształtowanie i rzeźba terenu, jakość gleb czy liczne zbiorniki wodne znacząco wpłynęły na rozwój roślinności oraz występowanie na tym obszarze charakterystycznych i rzadko spotykanych w Polsce gatunków zwierząt.

Leśnymi terenami Wdzydzkiego Parku Krajobrazowego w przeważającej części są siedliska borowe. Na mniejszych powierzchniach można znaleźć brzeziny i bory bagienne oraz olsy i łęgi, które mieszczą się na dnach wielu rynien i brzegach jezior oraz rzek. Głównym gatunkiem lasotwórczym pozostaje jednak sosna, która tworzy jednowiekowe i jednogatunkowe drzewostany. Z kolei na nieleśne zbiorowiska naturalne składają się przede wszystkim szuwary, bagna i torfowiska, a zbiorowiskami półnaturalnymi są głównie łąki i pastwiska.