Żukowski zespół poklasztorny jest najstarszym zabytkiem architektonicznym na Kaszubach. Jego historia związana jest z zakonem norbertanek, które pojawiły się tutaj już w XIII wieku. Budowę klasztoru w Żukowie prawdopodobnie rozpoczęto w 1212 roku.

Pod koniec XIV wieku zakonnice rozbudowały klasztor, stawiając nowe dormitorium. W 1433 roku zabudowania klasztorne i wieś znacznie ucierpiały podczas jednego z kolejnych napadów rabunkowych. Wojny w XVII i XVIII wieku ponownie zniszczyły Żukowo. Klasztor istniał do połowy XIX wieku, jego kasacji dokonano w 1834 roku.

Ważną częścią zabytkowych zabudowań należących do zespołu jest gotycki kościół parafialny pw. Wniebowzięcia NMP. Jest on wykonany z cegły gotyckiej, wzmocniony przyporami oraz zakrystią i dawnym skarbcem. Badania wskazały, że był on budowany w dwóch fazach: najpierw w wieku XIII, następnie w XIV. Ceglany kościół budowany na początku XIII wieku był niższy i krótszy. W następnym wieku budynek podwyższono i przedłużono w kierunku wschodnim. W wieku XVIII dobudowano górną część wieży i nakryto ją barokowym hełmem. Kościół prezentuje głównie gotycką architekturę podkreśloną przez ostrołukowe okna z kamiennymi maswerkami w formie trójliścia i rybiego pęcherza oraz trójstopniowe przypory.