Kaszuby położone są na terenie, na którym ludzie co roku zmagają się z suszą, trwającą zwykle około trzech tygodni. Okres ten przerywają opady deszczu pojawiające się najczęściej w okolicach obchodów święta św. Jana lub Sobótki (przesilenie wiosenno-letnie). Na tym obszarze tak długa susza może okazać się fatalna w skutkach. Za brak deszczu również oskarżano kanię, która miała wypijać deszcz z chmur, sprowadzając suszę i nieurodzaj. Kaszubi uważali też charakterystyczne odgłosy wydawane przez tego ptaka za problematyczne i powiązane z brakiem deszczu. Na Kaszubach istnieje kilka przysłów związanych z kanią i deszczem, m.in.: „Pragnie jak kania deszczu”, „Pije wodę jak kania”, „Kania wrzeszczy, będzie susza”, „Kania naprzykrza się, będzie nieurodzaj” czy „Niech cię Kania weźmie!”.

Współcześnie zwyczaj ścinania kani ma formę widowiska i odbywa się w przeddzień Sobótki. Odgrywa się w nim konkretne postacie, takie jak sołtys, przysięgli, kat, leśniczy czy pachołek. Nierzadko w obrzędzie ścinania kani uczestniczą wszyscy mieszkańcy danej wsi, a czasem przyjeżdżają również widzowie spoza niej. Złapanego ptaka umieszczało się na środku dużego placu, gdzie odbywał się sąd, i oskarżano go o wszelkie zło, które dotknęło mieszkańców. Wymienianie win kani spełniało równocześnie funkcję ostrzeżenia, ukazując ludziom przewinienia, za które mogą ich spotkać poważne konsekwencje. Następnie skazywano zwierzę na ścięcie, a kat wykonywał wyrok natychmiastowo. W XIX wieku zaczęto zastępować kanię wroną bądź kurą, a obecnie zamiast żywych zwierząt wykorzystuje się kukłę kani. Podczas ścinania wypowiada się formułkę: „Jak ta szabla sã swiécy, tak té kanje głowa zlecy!” [Jak ta szabla się świeci, tak tej kani głowa zleci!]. Tradycja ścinania kani przetrwała w pamięci ludzi przede wszystkim dzięki twórcom literatury kaszubskiej.