Z powodu licznych mielizn występujących na tym obszarze okolice Półwyspu Helskiego były niebezpiecznym miejscem dla przepływających tędy statków. Otwarcie pierwszej latarni morskiej na Helu odbyło się w 1827 roku, po ponad 20 latach od rozpoczęcia budowy. Jej wieża miała okrągły przekrój i osiągała wysokość 42 m, a źródłem światła było sześć lamp na olej rzepakowy, umieszczonych na obrotowym mechanizmie zegarowym. W 1926 roku zainstalowano w helskiej latarni lampę naftową z czterema soczewkami. Trzy lata później, w celu zwiększenia widoczności obiektu, latarnia została otynkowana i pomalowana w poziome biało-czerwone pasy. Z kolei w 1938 roku zamontowano na niej światło elektryczne.

Oryginalna latarnia została wysadzona 16 września 1939 roku podczas obrony Helu – miało to zmniejszyć celność niemieckiej artylerii. Obecnie stojącą latarnię morską wybudowano w 1942 roku, ok. 10 m od fundamentu poprzedniej konstrukcji. Nowa budowla jest ośmiokątną wieżą z czerwonej cegły i zwęża się ku górze, a na jej szczycie znajduje się udostępniona dla zwiedzających galeria przykryta stożkowym dachem. Helska latarnia ma 41,5 m wysokości, a zasięg jej światła osiąga 18 mil morskich (ok. 36 km). Wieża ta umiejscowiona jest na samym końcu Półwyspu Helskiego i stanowi istotny punkt dla żeglugi, zwłaszcza dla portów w Gdańsku i Gdyni.