Bitwę stoczoną pod Świecinem 17 września 1462 roku nazywa się „drugim Grunwaldem”. Było to decydujące starcie w trwającej właśnie wojnie trzynastoletniej i zakończyło się zwycięstwem Polaków. W efekcie wojny Pomorze Gdańskie oraz część Warmii wraz z Malborkiem (stolicę zakonu krzyżackiego wówczas przeniesiono) trafiły do Polski. W bitwie pod Świecinem Polacy dysponowali siłami około 1000 jazdy oraz 1000 pieszych, a Krzyżacy liczyli około 1000 jazdy i 1700 pieszych. Dowódca krzyżacki liczył na łatwe zwycięstwo. Bitwa rozpoczęła się starciem jazdy, gdzie obie strony wykazały porównywalną siłę. Popołudniu polska jazda cofnęła się, wciągając konnicę przeciwnika pod ostrzał kuszników ukrytych w wozach bojowych i trzcinach. Pod nagłym intensywnym ostrzałem atak jazdy krzyżackiej załamał się, a kiedy przywódca zakonników zginął, jego oddziały uległy rozproszeniu. Polacy ruszyli za nimi w pościg, a następnie rozbili zakonną piechotę i zdobyli obóz wroga. Na skutek walk zginęło około 1000 Krzyżaków oraz około 100 Polaków. Na południe od Świecina znajduje się kopiec uważany za miejsce pochówku poległych. Współcześnie każdego roku w sierpniu organizuje się tu inscenizację bitwy oraz średniowieczny piknik historyczny.